Ben bir daha gitmem o seni en son gördüğüm yere diyordum,
Bir daha görmem seni de, unuturum işte…
Şu şarkılarda olmasa seni hatırlamazdım ya, neyse, olsun…
Birkaç yazıma daha konu olursun belki,
Belki olur olmadık yerde senin adını duyduğumdan, irkilirim,
Belki bıkarım artık seni özlemekten,
Belki unuturum,
Belki…
Gidişim istediğin gibi olmadı biliyorum,
Yavaş yavaş, alıştıra alıştıra,
Hak etmiyordun sen, beni beklemeyi,
Uzakta olmuyordu, olmazdı işte,
Seni bitirmek istemediğimden, uzaklaştım senden,
Yolun sonunu görmediğimden, tek başıma bıraktım kendimi…
Gittim…
Gittin…
İsteseydim kalırdın…
İsteseydin kalırdın…
Kilit vurdum tüm iyi ihtimallerin üstüne,
Kaçtım, uzaklaştım senden…
Belki de başkasına duyduğun sevgiyi alevlendirdim, kim bilir…
Belki de ben konu olduğumdan, daha bir bağlandınız birbirinize,
Belki de ben uzaklaştığımdan, daha bir yakınlaştın sevdiğine…
Her defasında cevapsız kalıyordu ya o soru;
‘Biz birbirimizin neyiyiz?’...
Seni bitirmek istemediğimden, uzaklaştım senden…
Sen olduğun için, bıraktım seni,
Ben olduğum için, bıraktım bizi...
Sana öyle uzağım ki,
Ne kelimeler getirir seni, ne de uzun yol çizgileri,
Bir yazı olur,
Bildiğim bütün iyi sıfatlar anlamsız durur yazımda,
Bütün öznelerini ‘sen’ yaptığımda anlam kazanır…
Ama bütün yüklemler geçmiş zaman olur…
‘Biz bitmişiz’ görülür bütün satır aralarında…
Sana giden o yoldan geçmedim hiç,
Seninle en son dinlediğimiz şarkıyı dinlemedim,
Unuturum dedim, unutmalıyım…
Bunu başarmalıyım,
Neyi başarmadım ki…
İsminin sadece sana ait olmayışı, zorladı beni,
Tam seni unutacakken, ismini duymaya ne gerek vardı ki…
Yine de sevdim ama…
Senin şehrini duyduğumda, kendimi orada hissetmeyi…
Gözümün önüne gelen gülümseyen yüzünü,
İçinde sen olan her şeyi…
Zor…
Olup biteni unutup, kabullenmek…
Bir tükenmişliğin yazısıdır her satırda dökülen,
Damla damla akıtırsın içine, gelecek ile ilgili ihtimallerini...
Geriye dönüşü olmayan tüm yollardan daha kötüdür bu son girilen yol,
Susarsın…
Susarsın…
Hep 'O'na susarsın…
Hem ona susarsın...
Hem kendine susarsın…
Zor..
Yazarsın...
Bir daha görmem seni de, unuturum işte…
Şu şarkılarda olmasa seni hatırlamazdım ya, neyse, olsun…
Birkaç yazıma daha konu olursun belki,
Belki olur olmadık yerde senin adını duyduğumdan, irkilirim,
Belki bıkarım artık seni özlemekten,
Belki unuturum,
Belki…
Gidişim istediğin gibi olmadı biliyorum,
Yavaş yavaş, alıştıra alıştıra,
Hak etmiyordun sen, beni beklemeyi,
Uzakta olmuyordu, olmazdı işte,
Seni bitirmek istemediğimden, uzaklaştım senden,
Yolun sonunu görmediğimden, tek başıma bıraktım kendimi…
Gittim…
Gittin…
İsteseydim kalırdın…
İsteseydin kalırdın…
Kilit vurdum tüm iyi ihtimallerin üstüne,
Kaçtım, uzaklaştım senden…
Belki de başkasına duyduğun sevgiyi alevlendirdim, kim bilir…
Belki de ben konu olduğumdan, daha bir bağlandınız birbirinize,
Belki de ben uzaklaştığımdan, daha bir yakınlaştın sevdiğine…
Her defasında cevapsız kalıyordu ya o soru;
‘Biz birbirimizin neyiyiz?’...
Seni bitirmek istemediğimden, uzaklaştım senden…
Sen olduğun için, bıraktım seni,
Ben olduğum için, bıraktım bizi...
Sana öyle uzağım ki,
Ne kelimeler getirir seni, ne de uzun yol çizgileri,
Bir yazı olur,
Bildiğim bütün iyi sıfatlar anlamsız durur yazımda,
Bütün öznelerini ‘sen’ yaptığımda anlam kazanır…
Ama bütün yüklemler geçmiş zaman olur…
‘Biz bitmişiz’ görülür bütün satır aralarında…
Sana giden o yoldan geçmedim hiç,
Seninle en son dinlediğimiz şarkıyı dinlemedim,
Unuturum dedim, unutmalıyım…
Bunu başarmalıyım,
Neyi başarmadım ki…
İsminin sadece sana ait olmayışı, zorladı beni,
Tam seni unutacakken, ismini duymaya ne gerek vardı ki…
Yine de sevdim ama…
Senin şehrini duyduğumda, kendimi orada hissetmeyi…
Gözümün önüne gelen gülümseyen yüzünü,
İçinde sen olan her şeyi…
Zor…
Olup biteni unutup, kabullenmek…
Bir tükenmişliğin yazısıdır her satırda dökülen,
Damla damla akıtırsın içine, gelecek ile ilgili ihtimallerini...
Geriye dönüşü olmayan tüm yollardan daha kötüdür bu son girilen yol,
Susarsın…
Susarsın…
Hep 'O'na susarsın…
Hem ona susarsın...
Hem kendine susarsın…
Zor..
Yazarsın...
..Öyle ya sen ondokuzunda koca bir kadındın
Oysa ben seni tüm yalanlardan daha çok seviyordum
Zor!
Zor kadere emanet ettim seni
Sen benim kördüğümüm, tutamadığım gözyaşım
Zor!
Zor bir daha , daha da güvenmek
Bana düşen kabullenmek, zor da olsa dönüp gitmek
Birgün gelir de bir an, çokça zamanlardan sonra
Geri dönüp baktığında bilmem anlarmısın
O senin bir anının benim ömrüm olduğunu
Ne çok sevildiğini
Artık çok geç olduğunu
Zor!...
Oysa ben seni tüm yalanlardan daha çok seviyordum
Zor!
Zor kadere emanet ettim seni
Sen benim kördüğümüm, tutamadığım gözyaşım
Zor!
Zor bir daha , daha da güvenmek
Bana düşen kabullenmek, zor da olsa dönüp gitmek
Birgün gelir de bir an, çokça zamanlardan sonra
Geri dönüp baktığında bilmem anlarmısın
O senin bir anının benim ömrüm olduğunu
Ne çok sevildiğini
Artık çok geç olduğunu
Zor!...