[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Abdülhamid'in hayran bırakan cevabı
Abdülhamid,
Osmanlı'nın dış borcunu ödeme karşılığında Filistin topraklarını
isteyen Siyonist lider Theodor Herzl'i kendisine nasıl hayran bıraktı?
7
Ağustos 1949 günü Tel Aviv-Kudüs yolundan bir cenaze arabası ağır ağır
geçmektedir. Viyana'dan bir 'kahraman'ın kemikleri getirilmiştir.
Bir
piyes yazarı ve gazeteci olmasına rağmen kendisini Siyonizm'e adamış,
bir hayal kurmuştu. Ama körü körüne hareket etmemiş, çok katlı ve çok
boyutlu stratejiler izlemişti. Bu uğurda kralları, bakanları,
aydınları, din adamlarını, kısaca aklınıza kim gelirse onları
kullanmaktan çekinmemişti. İnancı şuydu: Bir fikir iyi ve haklı ise
muhakkak galip gelir.
1897'de ilk Siyonist Kongresi'ni
İsviçre'nin Basel şehrinde topladı. Günlüklerine şu kâhince notu
düşecekti: "Ben Yahudi Devleti'ni Basel'de kurdum. Eğer bunu bugün
yüksek sesle söylersem, cümle âlem bana gülecektir. [Fakat] belki beş
yıl içinde ama kesinlikle elli yıl içinde onu herkes tanıyacaktır."
Dünyada bunun kadar kesin tutturulmuş bir kehanet az bulunur.
İşte
ölümünün üzerinden tam 45 yıl, 1 ay geçtikten sonra Viyana'dan
getirilen kemikler, Budapeşte doğumlu bir Yahudi'ye aitti. Kudüs'te
kendi adıyla anılan tepedeki siyah anıt-mezarının üzerinde İbranice
yalnızca "Herzl" yazıyordu. Yani Dr. Theodor Herzl.
İşte bu
Theodor Herzl, Avrupa'da zulüm görmekte olan Yahudi halkı için
Filistin'den bir toprak parçası koparmak amacıyla eşiğini aşındırmıştı
Yıldız Sarayı'nın.
19 Temmuz 1896'da kendisi görüşememişti ama
danışman Kont Nevlinski aracılığıyla teklifini iletmeyi başarmıştı
Sultan'a. Avrupalı zengin Yahudiler 20 milyon sterlin olarak tahmin
ettikleri Osmanlı'nın dış borcunu ödeyecekler, buna karşılık Filistin
topraklarından kendilerine bir yurtluk yer verilecekti.
Ne var
ki, şen giden Nevlinski saraydan yaslı dönmüş, her şeyin bittiğini,
padişahın tekliflerini bir daha işitmek istemediğini söylemişti.
Abdülhamid şöyle demişti:
"Bir karış bile toprak
satamam. Çünkü o bana değil, halkıma aittir. (...) Yahudiler
milyonlarını saklasınlar. İmparatorluğum parçalanınca belki de
Filistin'i tek kuruş ödemeden elde edeceklerdir. Fakat ancak kadavramız
parçalara ayrılabilir. Vücudumuzun canlı canlı kesilip biçilmesine razı
olamam." ("The Diaries of Theodor Herzl", Almancadan
İngilizceye çeviren: Marvin Lowenthal, New York, 1962, The Universal
Library, s. 152.)
Bir devlet başkanından toprak satmasını
istemesindeki kabalığın farkına varan Herzl, yanlış yaptığını anlar;
lakin işin peşini bırakmayacaktır. Planlarını suya düşüren bu sözler,
Herzl'i etkilemiş ve günlüklerine şu ilginç notu düşmeyi ihmal
etmemiştir: "Her ne kadar o sırada hayallerime nokta koymuş olsa da,
Sultan'ın bu hakikaten yüce sözlerinden etkilenmiştim."
Abdülhamid'in hayran bırakan cevabı
Abdülhamid,
Osmanlı'nın dış borcunu ödeme karşılığında Filistin topraklarını
isteyen Siyonist lider Theodor Herzl'i kendisine nasıl hayran bıraktı?
7
Ağustos 1949 günü Tel Aviv-Kudüs yolundan bir cenaze arabası ağır ağır
geçmektedir. Viyana'dan bir 'kahraman'ın kemikleri getirilmiştir.
Bir
piyes yazarı ve gazeteci olmasına rağmen kendisini Siyonizm'e adamış,
bir hayal kurmuştu. Ama körü körüne hareket etmemiş, çok katlı ve çok
boyutlu stratejiler izlemişti. Bu uğurda kralları, bakanları,
aydınları, din adamlarını, kısaca aklınıza kim gelirse onları
kullanmaktan çekinmemişti. İnancı şuydu: Bir fikir iyi ve haklı ise
muhakkak galip gelir.
1897'de ilk Siyonist Kongresi'ni
İsviçre'nin Basel şehrinde topladı. Günlüklerine şu kâhince notu
düşecekti: "Ben Yahudi Devleti'ni Basel'de kurdum. Eğer bunu bugün
yüksek sesle söylersem, cümle âlem bana gülecektir. [Fakat] belki beş
yıl içinde ama kesinlikle elli yıl içinde onu herkes tanıyacaktır."
Dünyada bunun kadar kesin tutturulmuş bir kehanet az bulunur.
İşte
ölümünün üzerinden tam 45 yıl, 1 ay geçtikten sonra Viyana'dan
getirilen kemikler, Budapeşte doğumlu bir Yahudi'ye aitti. Kudüs'te
kendi adıyla anılan tepedeki siyah anıt-mezarının üzerinde İbranice
yalnızca "Herzl" yazıyordu. Yani Dr. Theodor Herzl.
İşte bu
Theodor Herzl, Avrupa'da zulüm görmekte olan Yahudi halkı için
Filistin'den bir toprak parçası koparmak amacıyla eşiğini aşındırmıştı
Yıldız Sarayı'nın.
19 Temmuz 1896'da kendisi görüşememişti ama
danışman Kont Nevlinski aracılığıyla teklifini iletmeyi başarmıştı
Sultan'a. Avrupalı zengin Yahudiler 20 milyon sterlin olarak tahmin
ettikleri Osmanlı'nın dış borcunu ödeyecekler, buna karşılık Filistin
topraklarından kendilerine bir yurtluk yer verilecekti.
Ne var
ki, şen giden Nevlinski saraydan yaslı dönmüş, her şeyin bittiğini,
padişahın tekliflerini bir daha işitmek istemediğini söylemişti.
Abdülhamid şöyle demişti:
"Bir karış bile toprak
satamam. Çünkü o bana değil, halkıma aittir. (...) Yahudiler
milyonlarını saklasınlar. İmparatorluğum parçalanınca belki de
Filistin'i tek kuruş ödemeden elde edeceklerdir. Fakat ancak kadavramız
parçalara ayrılabilir. Vücudumuzun canlı canlı kesilip biçilmesine razı
olamam." ("The Diaries of Theodor Herzl", Almancadan
İngilizceye çeviren: Marvin Lowenthal, New York, 1962, The Universal
Library, s. 152.)
Bir devlet başkanından toprak satmasını
istemesindeki kabalığın farkına varan Herzl, yanlış yaptığını anlar;
lakin işin peşini bırakmayacaktır. Planlarını suya düşüren bu sözler,
Herzl'i etkilemiş ve günlüklerine şu ilginç notu düşmeyi ihmal
etmemiştir: "Her ne kadar o sırada hayallerime nokta koymuş olsa da,
Sultan'ın bu hakikaten yüce sözlerinden etkilenmiştim."